Ik had even blog vakantie. Heb een paar dagen gekampeerd in de bossen van Uffelte. Bijzonder omdat ik daar ben opgegroeid. Toerist zijn in het gebied wat ik erg goed ken is me goed bevallen. Genoten van het mooie weer, de vele vogels, het even niks moeten, mijn lichaam die langzaam aan weer een beetje normaal begint te doen, de met liefde klaar gezette caravan door mijn ouders, de blote voeten wandeling langs de hunebedden, Het was allemaal puur en zo fijn!

Nu lijkt het al weer lang geleden dat ik maandag ochtend terug kwam. Er gebeurt veel. Gister bij mijn arts in het ziekenhuis geweest. Van de endoscopie die ik heb gehad, blijken alle gegevens kwijt te zijn. Het klote onderzoek, dus voor niks :-(.
Gelukkig gaat het beter en zal over 2 weken blijken of een herhaling van de endoscopie nodig blijkt te zijn. Ik blijf nog onder controle. Accepteren dat mijn ziek zijn nog niet voorbij is, vind ik moeilijk. Het is zo makkelijk gezegd maar het doen is iets heel anders. Ik ben blij dat ik steeds beter en meer kan eten. Mijn lichaam dwingt me helaas nog steeds om dagelijks rust te nemen. Keuzes maken gaat me gelukkig steeds makkelijker af. Ik kan alles, maar met beleid.

Na het ziekenhuis kwam 'het' telefoontje van Mike. "Het" telefoontje wat ik al veel eerder had verwacht maar nu het echt de realiteit is, komt het toch als een donder binnen. Met Mike zijn vader gaat het nu zo slecht dat, als we hem nog willen zien dezelfde dag nog heen zouden moeten. Zondag waren we nog bij hun geweest. Pijnlijk om te zien dat een lichaam zo hard achter uit kan gaan. Gelukkig konden we hem nog gedag zeggen. Daarna is hij gaan slapen.
Bijzonder dat ik hem 3 mnd geleden nog niet eens kende en gisteravond aan zijn bed zat. Het raakt me. Woorden kan ik niet vinden. Ik hoop voor Sjaak dat deze periode niet lang duurt en hij kan vertrekken naar zijn fonkelende ster!

Van vriendin Agens kwam vandaag de volgende tekst binnen:

"Liefde houdt niet op, waar leven eindigt!"