Met deze vraag stond ik vanochtend op, na weer 1 van de vele dromen die ik op het moment heb. Voor mij niet een hele vreemde vraag, want ik stel hem mezelf wel vaker. Maar vandaag was het anders. Deze vraag bleef me bezig houden. Veel momenten passeerde mijn gedachten. Momenten waarop ik me niet begrepen voelde, eenzaam voelde en moest lachen om mijn eigenaardigheden.

Een maand geleden werd ik geconfronteerd met een aantal gebeurtenissen achter elkaar waar ik me even geen raad mee wist. Me weer dat kleine meisje van 7 voelde, die de wereld niet snapte en de wereld haar niet. Pijnlijk, ja dat was het zeker. Delen met ander, ho maar. Want dat is wat ik mezelf geleerd had. Zelf doen, inclusief stampvoeten als een 7 jarig meisje ;-) Terwijl ik dat deed, moest ik lachen en huilen tegelijkertijd.

Huilen om de pijn, en lachen omdat ik, ik was, nu een vrouw van 36 jr.

Nu een maand later, na veel momenten van stilstaan, staren naar het plafon, werken, gewoon mijn ding doen, luisteren en naar mezelf kijken.
Letterlijk naar mezelf kijken, in de spiegel en naar deze foto.

Foto Kim Buckard

 Ja, ik zie mijn neus waarbij ik denk, "goh, zal ik dan toch een heks zijn?"
En die rimpels, die had ik niet toen ik 7 was.
En ook al waren mijn ogen soms dik, rood en klein, de volgende dag waren ze weer wit en stralend.  Inclusief de glimlach want die kwam vanzelf weer terug.

Deze week sprak ik met iemand. Zij raakte mij. Zij vertelde over zichzelf, over de keuzes die zij gemaakt heeft. Pijnlijk, confrontatie met zichzelf, opluchting. Achter de vermoeide rode ogen, zat een glinstering en kracht. Zij gaat het wel reden, hoe is onbekend. Maar zij staat open, durft kwetsbaar te zijn, durft te delen en is eerlijk naar zichzelf, hoe pijnlijk en eenzaam soms ook.

Even zag ik mezelf, en dacht ja dat is ook zo'n "rare", die ook loopt te worstelen met zichzelf, kan lachen om zichzelf, in een dal zit en weer omhoog klimt, en zichzelf durft te laten zien.....

Dank je wel, voor alle mensen die zich echt durven te laten zien, want zo is deze "rare" wereld niet eenzaam en alleen.
Kunnen we samen huilen, lachen om ons zelf, samen de berg bewandelen, ieder zijn eigen weg.

En trots zijn, als we samen boven op de berg staan....