Een reactie op mijn blog hoef ik niet, ik schrijf hem tenslotte voor mezelf, maar als ik dan uit onverwachte hoek, van iemand die ik nauwelijks ken, onderstaande reactie krijg, dan raakt mij dat.....
Ik heb lang getwijfeld of ik mijn blog zou gaan starten. Waarom zou ik mezelf op deze manier willen laten zien? Wie zou dit willen lezen? Is het niet een beetje raar? Ik, als dyslecticus (ja een 'moeilijk' woord ;-) kan toch helemaal niet schrijven? En vooral ook, wat wil ik er mee bereiken, om mijn dagboek om te zetten in een blog waarbij iedereen kan mee lezen?

En nu weet ik het antwoord, ik leef mijn leven zoals ik denk dat dat goed voor me is, en nu heb ik daarmee iemand stof tot nadenken gegeven, en weet je dat vind ik TOF! Niet 1 van de 3 mooie momenten van de dag maar een eigen blog waard! Dank je wel voor je mooie reactie!

Wat heb jij een prachtig blog! Ik herlas je onderstaande mailtje daarstraks, zag je verwijzing naar je blog, en was nieuwsgierig genoeg om even te gaan kijken. Helemaal gelezen, van voor naar achteren, (of eigenlijk meer van achter naar voor ;-), teksten gelezen, filmpjes gekeken. Alle grote en kleine ervaringen die het leven mooi maken. Kwetsbaar, en (daardoor juist) heel krachtig. Ontroerend ook. Een moedige manier om jezelf aan de wereld te laten zien. Ja, heel mooi! Stof tot nadenken, dank!