Het verschil van 1 woord :
Hoe is het met je? of Hoe is het 'echt' met je?
 | ||
| Grenzeloze kwetsbaarheid is onkwetsbaar |
Na het eten ging Bruno, de houtkachel aan. En een vraag werd gesteld.
Een vraag die dagelijks heel vaak wordt gesteld, "Hoe is het met je" alleen nu net iets anders, "Hoe is het 'echt' met je?"
Durf/kan/wil jij die vraag beantwoorden? En weet je van jezelf hoe het ook 'echt' met je gaat? En laat je dat dan ook zien aan jezelf, maar ook aan je omgeving? En als jij deze vraag aan iemand zou stellen, wil je dan ook luisteren naar het antwoord?
Vanavond was er 1 persoon in het bijzonder, die deze uitdaging aan ging. Zijn kwetsbaarheid en zelf reflectie, zijn eerlijke antwoorden maakte deze avond heel bijzonder. Luisterend naar zijn antwoorden realiseerde ik me dat ik mezelf deze vraag vaak stel maar weet mijn omgeving mijn antwoord ook? Ben ik eerlijk en oprecht in het antwoord wat ik geef? Mezelf kwetsbaar opstellen blijf ik lastig vinden en kwam dan ook tot de conclusie dat ik (te) vaak een gewenst antwoord geef.
Vanavond heb ik mogen mee maken hoe mooi het is om eerlijk antwoord te gegeven op deze vraag. Mooie vragen en eerlijke antwoorden maken dat mensen in verbinding komen met elkaar. Herkenning vinden en gezien worden.
Bij het bushokje zal ik ook nog steeds antwoorden:"Ja het gaat goed met me". Maar als je oprecht wil luisteren naar mijn antwoord zal ik deze vraag vanaf nu ook oprecht willen beantwoorden.
Herkenning, verbinding, kwetsbaarheid, contact, gezien worden en jezelf laten zien, Bedankt voor deze avond met een gouden randje!
Dag Anke, de vraag naar "echtheid" in "hoe voel je je écht?" raakt meer dan enkel aan de momentopname van een gemoedgesteltenis. Het is een vraag naar onze diepste kern. Ontdaan van alle bladgoud waarmee ons leven zich versiert. Of beter: waarmee ons leven zich heeft opgesmukt om niet uit de toon te vallen. Maar ik geloof dat onder al dat blinken iets mooiers naar ons wenkt, ons steeds maar om "ontbloting" vraagt: de ruwe diamant zoals we ooit geboren zijn. En ik geloof dat daar die echtheid zich ten volle toont. Het is aan ons die zo te slijpen dat die tot volle schoonheid komt, de schoonheid zoals die voor ons bedoeld was, maar wie van ons kreeg ooit de kans die eigen kern te laten schitteren? Wie van ons kreeg ooit de ruimte om in vrijheid die unieke steen en plaats, een eigen thuis te geven? Maar al te vaak werd het een steen die door een ander werd geslepen... Mijn "echtheid" is dit weten te ver-dichten en te delen in mijn poëzie, in mijn manier van Zijn. En op de vraag "hoe voel je écht?" kan ik niet anders antwoorden dan: te-vrede-n ~ en ook dankbaar. Dat ik de spreekbuis kan, mag zijn van die Liefdevolle Hand die uit miljarden net die diamant uikoos voor mij om fijn te slijpen. En dat is een proces dat nooit een einde kent, maar de ontdekking van wat mijn wezen is, daar kan ik niet (meer) over zwijgen ;)O ja, natuurlijk loopt dat niet altijd van een leien dakje, natuurlijk schuiven vaak wat wolken voor de zon, maar diep dan weet ik steeds: er is een Hand die voor me zorgt, die zon zal snel weer schijnen! En daarover schreef ik "Diamant', te lang om hier te plaatsen, maar je vindt het op mn blog (via "Inhoud") of via deze link, als die hier werkt:
BeantwoordenVerwijderenhttp://boutmanblog.com/2010/03/08/diamant/
Zo, dit moest ik even kwijt, "écht" waar, zomaar, 'for no reason at all' :-)
Ps: jouw diamant schittert hier mooi!
Namaste, Ave,
Rombout
als je te maken hebt met donkere wolken kunnen mensen maar moeilijk omgaan met een eerlijk antwoord. Het brengt je misschien kort dichter bij elkaar, maar daarna merk je toch afstand. Ik denk wel eens dat een mens niet gemaakt is om echt in elkaars ziel te kijken...
BeantwoordenVerwijderenJa het klopt, mooi en vrolijk nieuws is makkelijker om mee om te gaan. Maar ieder mens heeft donkere wolken, de eenzaamheid die daar bij hoort,voelt zwaar en alleen.
BeantwoordenVerwijderenMaar je hebt een keuze, laat je de donkere wolken bestaan en bepalen hoe jou leven er uit ziet? Of maak je zelf de keuze om verbindig met jezelf en andere te maken om ook momenten van genieten, ontspanning en geluk te hebben?
Je kan er voor kiezen om alleen door het leven te gaan, en dan ook niet gekwets te worden, je ziel voor je zelf te houden inclusief donkere wolken die blijven hangen.
Je kan er ook voor kiezen om er verandering in aan te brengen zodat de donker wolken zich kunnen afwisselen met een strak blauwe hemel, een klein regen buitje en soms een storm om daarna weer op te warmen in de zon.
Ik vind het soms verdomde lastig om me kwetsbaar op te stellen, hulp te vragen als die donkere wolken boven mij hangen en niet lijken weg te gaan.
Ik heb daarin nog veel, heel veel te leren. Maar als ik uit mijn schuilplaats kom en andere toelaat in mijn ziel, krijg ik daar zo veel meer voor terug. In mijn schuilplaats ziet en hoort niemand mij dus blijft mijn eenzaamheid bestaan....
Ik weet niet wie je ben, misschien ken ik je wel, bij deze wil ik je uitgenodigd om de vraag te beantwoorden. "Anoniem Hoe is het 'echt'met je?"
Anke
Gelukkig hoef ik met mijn antwoord daarop tegenwoordig niet meer zo donker te antwoorden als ik ooit deed. Iedereen heeft dips, maar mensen kunnen zeer slecht omgaan met depressieve mensen. Op het moment dat iemand gewend raakt dat je een negatief verhaal te horen krijgt als ze vragen hoe het met je gaat, stoppen ze. Niet dat dat mij ooit gestopt heeft mijn verhaal te doen ;) Mijn motto was "moeten ze het maar niet vragen" ...
BeantwoordenVerwijderenIemand die gelukkig is straalt het uit. Daar hoef je niet aan te vragen "hoe is het echt met je". Dat zie je, dat voel je, dat merk je aan alles. Als je vraagt hoe het met zo iemand is, hoor je "fantastisch" en weet je dat het klopt. Iemand begint te vragen "hoe is het echt met je" als ze zich ergens zorgen om je maken.
Wat ik eigenlijk wilde zeggen: De mooiste gesprekken komen voort uit dit deze vraag, maar er kleeft een risico aan. Ben je klaar voor een niet zo rooskleurig antwoord? Want als je daar niet mee om kunt gaan, kun je de vraag beter niet stellen. Een stukje ziel delen en vervolgens in de ogen van de ander dit stukje vertrapt zien worden, helpt niet echt ;)
Wouw...dank je wel Roosje voor je reactie :-)
BeantwoordenVerwijderenVooral de zin:
Niet dat dat mij ooit gestopt heeft mijn verhaal te doen ;) Mijn motto was "moeten ze het maar niet vragen" ...
Je zelf laten zie, wat een kracht!
En ja als je de vraag stelt, stel hem dan bewust en luister naar het antwoord. Als je niet kan of wil luisteren, stel de vraag dan niet, maar stel hem aan je zelf.
Het valt me op, aan de meerdere reacties via mijn blog, twitter en mail dat deze vraag "Hoe is het 'echt' met je"? veel los maakt. Je zelf laten zien in wie je echt bent en wat je bezig houdt blijkt nog niet zo makkelijk. Een overeenkomst die vele mensen delen. Maar maar weinig wordt uitgesproken.
Ik heb een oudere broer. Denk dat wij tijdens onze studietijd meer volwassen gesprekken met elkaar hadden, die daarna alleen maar verdiept zijn. Als ik op zijn vraag 'hoe gaat het ermee?' antwoordde: 'ja hoor, goed.' Dan kwam direct de volgende vraag... 'Okay, maar hoe gaat het nu echt met je?'
BeantwoordenVerwijderenGeen noodzaak tot mooie antwoorden. Alles wat ik wilde kon ik antwoorden. En had ik geen zin het erover te hebben, dan was dat ook goed.
Bedenk mij dat dat best bijzonder is. En niet vanzelfsprekend. Iets waar ik hem voor wil bedanken.
Mooie blog die de kern raakt van wat Echt belangrijk is, mensen die zich met elkaar verbinden... Vandaag een boek gelezen over haptonomie, waarin die verbinding en het je kwetsbaar opstellen centraal staat.
BeantwoordenVerwijderenOok ik heb hierin nog veel te leren, maar het leven wordt dan alleen maar mooier!!
Veel plezier met mensen om je heen hebben die de juiste vraag durven te stellen en echt een antwoord verlangen.